دانشمندان در مطالعه‌ای جدید، به کشفی شگفت‌انگیز دست یافتند. آن‌ها دریافتند که چوب درختان تنها به دو دسته نرم و سخت تقسیم نمی‌شود. بلکه دسته سومی نیز وجود دارد که به آن «چوب میانی» می‌گویند. چوب میانی، به‌ویژه در درخت لاله، توانایی فوق‌العاده‌ای در ذخیره‌سازی کربن دارد. این کشف، گامی مهم در جهت مبارزه با افزایش سطح دی‌اکسیدکربن در جو زمین محسوب می‌شود.
جنگل‌های درخت لاله، ذخیره‌کننده‌های بزرگ کربن
درخت لاله، با نام علمی Liriodendron tulipifera، به دلیل توانایی بالای خود در جذب کربن، به‌عنوان یکی از بهترین گزینه‌ها برای باغبان‌ها و برنامه‌ریزان شهری شناخته می‌شود. جنگل‌هایی که این درخت در آن‌ها غالب است، تا ۶ برابر بیشتر از جنگل‌های دیگر، کربن ذخیره می‌کنند.
دانشمندان با بررسی ساختار چوب درختان مختلف، دریافتند که تفاوت در اندازه و ساختار الیاف سلولزی چوب، عامل اصلی تفاوت در توانایی ذخیره‌سازی کربن است. چوب‌های سخت که دارای الیاف سلولزی کوچک‌تر هستند، دیرتر از چوب‌های نرم تکامل یافته‌اند. اما چوب میانی، با ساختاری منحصربه‌فرد، توانسته است به یک مکانیسم کارآمد برای ذخیره‌سازی کربن تبدیل شود.
کشف چوب میانی، دانشمندان را به این نتیجه رساند که برخی از درختان، به‌ویژه آن‌هایی که در شرایط محیطی با سطح بالای دی‌اکسیدکربن تکامل یافته‌اند، سازگاری‌های خاصی برای جذب و ذخیره‌سازی کربن ایجاد کرده‌اند. درخت لاله، با ساختار چوب میانی خود، نمونه‌ای بارز از این سازگاری است.
این کشف جدید، راه را برای تحقیقات بیشتر در زمینه شناسایی و بهره‌برداری از گیاهانی که توانایی بالایی در کاهش تغییرات آب‌وهوایی دارند، هموار کرده است. دانشمندان در تلاش هستند تا درختان بیشتری با ساختار چوب میانی را شناسایی کرده و از آن‌ها در برنامه‌های احیای جنگل‌ها و مقابله با تغییرات آب‌وهوایی استفاده کنند.
درختان، به‌عنوان موجودات زنده، نقش بسیار مهمی در حفظ تعادل زیست‌محیطی ایفا می‌کنند. با شناخت بهتر ساختار و عملکرد چوب درختان، می‌توانیم از آن‌ها در جهت بهبود کیفیت هوا و مقابله با تغییرات آب‌وهوایی بهره‌برداری کنیم.
