برای ریدا ابوحداید، گرمای این تابستان یک لایه جدید دردو رنج را برعلاوه مبارزه او برای زنده ماندن در جنگ اسرائیل در غزه اضافه میکند.

در این روزهایی که دمای هوا از ۳۰ درجه سانتی‌گراد فراتر می‌رود، نخستین روشنایی صبح با گریه هفت فرزند حداید این خانواده بی‌جاشده که از گرما در خیمه تنگ نایلونی بیحال و درمانده شده اند آغاز میشود. در حالیکه در بیرون آن نیز، رطوبت غیرقابل تحمل بوده است.

یگانه چاره ای مادر 32 ساله برای کمک به اطفالش این است که آنها را با یک پطنوس و یا پارچه کاغذی که او میتواند پیدا کند، برای پکه کردن آنها از آنها استفاده نموده راحت بسازد. درصورتی آب داشته باشند کم کمک بر روی آنها میپاشد، مع الاسف که آب نیز به طور فزاینده در حال کم شدن است.

اودر حالیکه صورت اش پوشانده از عرق بود بابیان اینکه، " نه آب برق، نه آب هیچ چیز وجود ندارد،" علاوه کرد: "آنها نمیتوانند بخوابند، تمام روز تا زمانیکه آفتاب غروب میکند گریه میکنند. "

هوای گرم در غزه مشکلات  بیش حدی را برای جمعیت دو میلیونی آنجا علاوه کرده است.

سازمانهای امدادی از مدت ها قبل هشدار داده اند که کاهش منابع آب، شبکه های فاضلاب آسیب دیده و کوچک شدن فضاهای زندگی میتواند باعث گسترش سریع امراض مزمن ساری دربین جمعیت آواره و بی سرنوشت کردد.

گرمای سوزان تابستان در زمانی اتفاق می افتد که بسیاری از جمعیت غزه به آب صحی نوشیدنی  دسترسی ندارند، در حالی که اکثریت انهابه زور توسط اسرائیل آواره شده و مجبور به زندگی در شهرک های خیمه ای شده اند.

اکثر فلسطینی ها در ساحه محاصره شده مجبوراند فاصله های طولانی را برای آوردن آب پیاده روی کنند و از هر قطره آن با دقت استفاده نمایند. این محدود به فرصت های شستن و سرد کردن ایشان بوده است.

یوسف شوهر حداید گفت: «هنوز آغاز تابستان است... و وضعیت ما بسیار خراب است.»

از مدت زمان تقریبا سه ماه است که اسرائیل مانع ورود مواد غذایی، سوخت، ادویه و سایر مواد مورد ضرورت به غزه شده است.

سوخت مورد نیاز برای پمپ کردن آب از چاه ها یا کار کردن نباتات نمک زدایی هنوز هم به ساحه نمیرسد.

بر اساس گزارش اخیر دفتر هماهنگی کمک‌های بشردوستانه سازمان ملل متحد، به دلیل کمبود سوخت، تنها ۴۰ فیصد از تاسیسات تولید آب آشامیدنی در غزه فعال بوده و همه این تاسیسات درحال سقوط  کلی قرار دارند.

در گزارشی که در ماه جون منتشر شد، آمده بود که ۹۳ فیصد خانواده‌ها با کمبود آب مواجه شده‌اند.

خانواده حداید به دلیل دستور تخلیه از شرق خان یونس آواره شدند.

یوسف حداید علاوه کرد: «زندگی ما در خیمه رقت بار است، ما روزهای خود را با ریختن آب روی سر و صورت مان سپری می‌کنیم.

یک سخنگوی یونیسف گفت که اگر به مواد سوخت اجازه ورود به این ساحه داده نشود، اطفال از تشنگی خواهند مرد.

ریحام ابوحداید، یک تن از خویشاوندان  30 ساله ریدا ابوحداید میگوید: "من و اطفالم روزهای خود را در غرق درعرق سپری میکنیم." او نیز همراه با چهار فرزندش از شرق خان یونس آواره شده است.

او اضافه کرد، "من پول کافی برای خریدن ادویه برای آنها ندارم."

همچنان محمد الاوینی 23 ساله میگوید که: که بدترین چیزدراینجا گرما نه بلکه مگس ها و کورپشه هاییست که بویزه شبانه به خیمه انها هجوم می آوردند.

درکوچه ها زباله ها بدون سیستم فاضلاب کافی تجمع کرده وباعث تجمع حشرات وشیوع امراض گردیده ونیز بوی زباله های پوسیده هوا را شدیدا کثیف و غی قابل تنفس ساخته است.

اوبا بیان اینکه:"ما تمام شب بیدارخواب مانده وازنیش پشه ها خوایم مرد." اظهارداشت که:"ما مانده وخسته ترین مردم جهان هستیم. "