ایزا سولرون کریستینسن، بیشتر روزها ساعت 4 صبح بیدار می‌شود و شروع به بافتن جاکت پشمی ضخیمی می کند که انعکاس دهنده فرهنگ مردم گرینلند بوده و در سراسر جهان خریدار پیدا کرده است.
در فعالیت های صبحگاهی‌اش، نگاه کردن سریع به اخبار هم جای دارد، اما اخیراً این عادت آرامش او را مختل کرده است. دلیل آن، اخبار مربوط به پلان های دونالد ترامپ رئیس جمهور ایالات متحده امریکا درباره کشورش میباشد.
کریستینسن که در حال تماشای کوه های یخ آبی رنگ نزدیک به ساحل است، می‌گوید: "حس می کنم در حال غرق شدن هستم."
کریستینسن 57 ساله، که از خانواده‌ای اینوئیت و دنمارکی است، به گرینلند علاقه زیادی دارد. طراحی بیرق سرخ و سفید گرینلند توسط پدرش که هنرمند و معلم بود، برای او یک منبع افتخار بزرگ است.
او می گوید: "پدرم وقتی در بستر مرگ بود، خیلی درباره بیرق صحبت کرد و گفت که این پرچم متعلق به او نیست، بلکه متعلق به مردم است."
جزیره پر از نگرانی ها
گرینلندی‌ها، با افزایش دسترسی به قطب شمال به دلیل گرمایش جهانی و رقابت ایالات متحده، روسیه و چین، نگران هستند که سرزمین های خود مختارشان به یک مهره در رقابت‌های ژئوپولیتیکی تبدیل شوند. آنها از تلاش ترامپ برای تصرف گرینلند، که دارای منابع معدنی غنی و موقعیت استراتژیک در مسیرهای هوایی و بحری است، نگرانند که این تلاش ها ممکن است راه استقلالشان را مسدود کند.
این نگرانی ها زمانی بیشتر شد که همسر جی دی ونس معاون رئیس جمهور امریکا اعلام کرد که در آخر هفته به گرینلند برای شرکت در مسابقه اسکی ملی خواهد رفت. همزمان، مایکل والتز مشاور امنیت ملی امریکا و کریس رایت وزیر انرژی از پایگاه نظامی امریکا در شمال گرینلند بازدید خواهند کرد.
اعلام این سفر در زمانی صورت گرفت که ترامپ دوباره تمایل خود را برای الحاق گرینلند به ایالات متحده بیان کرده بود. این اظهارات فقط دو روز بعد از انتخاب یک پارلمان جدید که مخالف پیوستن به ایالات متحده بود، مطرح شد. ترامپ همچنین با اشاره به پایگاه های نظامی امریکا در گرینلند، گفت: «شاید سربازان بیشتری به آنجا بروند». به نظر می رسد که این به فشار نظامی در آن منطقه اشاره داشته باشد.
خبر این سفر، واکنش فوری سیاستمداران محلی را به دنبال داشت. مقامات اعلام کردند که این اقدام یک نمایش قدرت از سوی ایالات متحده است.
نخست وزیر موتی بوراپ ایگیدی که دوره صدارت وی به پایان خواهد رسید گفت, "باید به وضوح تأکید شود که استقلال و دموکراسی ما باید بدون هرگونه مداخله خارجی حفظ شود."
گرینلند که از سال 1721 تحت حاکمیت دنمارک بوده، دهه هاست که در مسیر استقلال قرار دارد. اکثر مردم گرینلند از این هدف حمایت می کنند، اما نظریات مختلفی در مورد زمان و نحوه تحقق آن دارند. با این حال، آنها نمی خواهند که سلطه دنمارک جای خود را به سلطه امریکا بدهد.
سوال این است که آیا گرینلند، در دوران تنش های بین‌المللی، می تواند آینده خود را تحت کنترل بگیرد و ترامپ که آن را به عنوان یک موقعیت حساس از نظر امنیت ملی ایالات متحده می بیند، بتواند آن را در دست بگیرد؟
دیوید و جالوت
اگرچه گرینلند در مقابل بزرگترین قدرت جهانی محدودیت هایی دارد، اما به گفته اوتو سوئندسن، کارشناس قطب شمال از مرکز مطالعات استراتژیک و بین‌المللی در واشنگتن، اقدام ترامپ در شروع یک درگیری مستقیم با گرینلند و دنمارک به جای همکاری با متحدان ناتو، یک اشتباه استراتژیک بود.
سوئندسن می گوید: «اقدامات ترامپ مردم گرینلند را متحد نمود و حس هویت ملی را تقویت کرد.»
او افزود: «در گرینلند، حس غرور بزرگی وجود دارد و آنها به هیچ وجه تسلیم فشارهای واشنگتن نخواهند شد. و برای رساندن صدای خود، همه تلاش خود را انجام می‌دهند.»
دنمارک طبق قانون خودمختاری گرینلند در سال 2009، به گرینلند حق اعلام استقلال در هر زمان را داده است. این قانون توسط رای دهندگان محلی و پارلمان دنمارک تایید شد.
علاوه بر این، حق تعیین سرنوشت در منشور ملل متحد، که ایالات متحده نیز در سال 1945 آن را تصویب کرده است، به صراحت ذکر شده است.
امنیت ملی ایالات متحده
اما ترامپ به جای تمرکز بر حقوق ملت های کوچک، بیشتر به نیازهای اقتصادی و امنیتی ایالات متحده توجه دارد. از زمان بازگشتش به قدرت در جنوری، او فشار آورد تا توافقنامه برای منابع معدنی نادر با اوکراین امضا کند. او تهدید به بازپس گیری کانال پاناما کرده و پیشنهاد داده است که کانادا باید ایالت 51 امریکا باشد.
حالا او تمرکز خود را به گرینلند که عمدتاً از مردم بومی اینوئیت با 56.000 نفر جمعیت تشکیل شده معطوف کرده است.
ذوب یخ‌های بحر رقابت بر سر منابع انرژی و معدنی را دوباره شعله ور کرده است و گرینلند موقعیت استراتژیکی برای کنترل دسترسی به قطب شمال و نظارت بر حضور نظامی فزاینده روسیه در منطقه دارد.
پایگاه فضایی پیتوفیک در ساحل شمال غربی جزیره از عملیات های هشدار موشکی و نظارت فضایی ایالات متحده و ناتو حمایت می کند.
قبل از انتخاب مجدد ترامپ، مردم گرینلند امیدوار بودند که بتوانند از این موقعیت استراتژیک خود به عنوان یک مزیت در مسیر استقلال استفاده کنند. اما حالا از اینکه این موقعیت آنها را آسیب پذیر کرده، نگران هستند.
اهمیت استراتژیک
گرینلندی ها هیچ دشمنی با آمریکایی ها ندارند.
آنها ده ها سال است که امریکایی‌ها را با آغوش باز پذیرفته اند.
در طول جنگ جهانی دوم، ایالات متحده گرینلند را اشغال کرده و تعدادی پایگاه هوایی و بحری در آن ساخت.
بعد از جنگ، دولت هری ترومن رئیس جمهور ایالات متحده به دلیل اهمیت بسیار زیاد گرینلند برای دفاع ایالات متحده قصد خرید آن را داشت. دنمارک این پیشنهاد را رد کرد اما یک توافقنامه دراز مدت برای پایگاه های نظامی امضا کرد.
زمانی که ترامپ این پیشنهاد را در دوره اول ریاست جمهوری خود مطرح کرد، دنمارک سریعاً آن را رد کرد و این اقدام را به عنوان یک اقدام رسانه‌ای ارزیابی نمود. اما حالا ترامپ این ایده را با عزم بیشتری دنبال می کند.
او در سخنرانی‌ای در اوایل ماه جاری در کانگرس گفت که ایالات متحده باید گرینلند را کنترل کند تا امنیت ملی خود را تضمین نماید.
او گفت: «فکر می کنم ما این را به دست خواهیم آورد.»
مدل جزایر مارشال؟
با این حال، ترامپ در گرینلند طرفداران زیادی دارد.
یکی از بزرگترین طرفداران او یورگن بواسّن است. او وقتی با خبرگزاری آسوشیتدپرس صحبت می کرد، تیشرتی پوشیده بود که عکس ترامپ را نشان می داد که بعد از تلاش برای ترور در سال گذشته مشت خود را بالا برده بود. زیر ت‌شرت نوشته بود: "مرد قاطع امریکایی."
بواسّن برای مؤسسه‌ای به نام American Daybreak که توسط توماس دانس، مقام سابق ترامپ تأسیس شده است، کار می کند. هدف این مؤسسه تقویت روابط بین ایالات متحده و گرینلند است.
او که خود را «100 درصد اینوئیت» می داند. می گوید شکایات زیادی به ویژه از دوران استعمار نسبت به دنمارک دارد.
او به ویژه به اتهاماتی اشاره می کند که در دهه 1970 زنانی از اینوئیت بدون رضایتشان با ابزارهای کنترل زایمان تجهیز شده اند.
بواسّن تأکید می کند که ترامپ باید جدی اقدام کند چون به عقیده او، دنمارک نتوانسته امنیت گرینلند را تأمین کند.
اما حتی او هم نمی خواهد که گرینلند ایالت 51 امریکا شود.
مدل او، توافقنامه روابط آزاد است که جزایر مارشال در سال 1986 هنگامی که استقلال خود را به دست آورد، با ایالات متحده مذاکره کرد. این توافقنامه اجازه می دهد تا جزایر مارشال به عنوان یک کشور مستقل در سیاست خارجی خود عمل کند اما در زمینه دفاع و امنیت تحت تاثیر ایالات متحده باشد.
او می‌گوید: «فعلاً سال 2025 است.» «فکر می کنم نمی توانند بیایند و ما را بگیرند.»
ولی کریستینسن می گوید, "هرچه که باشد، بیشتر مردم گرینلند موافقند که سرنوشت این جزیره باید در دستان خود گرینلندی ها باشد نه ترامپ. باید همه ما باهم متحد شویم".
