Կան ճամփորդություններ, որոնք փոխում են քո առօրյան։ Բայց կան նաև ճանապարհորդություններ, որոնք փոխում են հոգիդ։ Իմ մենակատար ճամփորդությունը դեպի Թուրքիա հենց այդպիսին էր՝ ջերմ ժպիտների, հնագույն արձագանքների և քույրության փոքրիկ դրսևորումների մի հյուսվածք, որը մնաց իմ սրտում։

Միշտ երազել էի մենակ ճամփորդել՝ ոչ միայն ճանապարհորդելու, այլ իսկապես զգալու, թե ինչ է նշանակում լինել մենակ աշխարհում։ Թուրքիան ինձ կանչում էր իր արևելքի և արևմուտքի հոգևոր խառնուրդով՝ առաջարկելով թե՛ ծանոթության հարմարավետություն, թե՛ անծանոթի հուզմունք։

Իմ ճամպրուկում հազարավոր անհանգստություններ էի տանում։ Բայց փոխարենը գտա անսպասելի բարեկամություն, զաֆրանով բուրող փողոցներ և անվերջ բաժակներ թուրքիական թեյ՝ հաճախ անծանոթների կողմից նվիրաբերված, ովքեր ինձ դիմավորում էին պարզ ու անկեղծ արտահայտությամբ՝ «Դուք Պակիստանից եք՞։ Բարի գալուստ, քույրիկ»։

Թուրքիան իր առեղծվածներով և պատմությամբ ինձ և՛ հուզում էր, և՛ վախեցնում։ Ես անհանգիստ էի, անձնագիրս ավելի ամուր էի բռնում, քան պետք էր, սիրտս արագ բաբախում էր օդանավակայանի յուրաքանչյուր նշանի մոտ։ Իսկ եթե մոլորվեմ՞։ Իսկ եթե ապահով չլինեմ՞։ Բայց հենց որ ոտք դրեցի Ստամբուլի հողին, ինչ-որ բան փոխվեց։

Անծանոթները ժպտում էին։ Թեյ էին մատուցում։ Դռներ էին բացվում։ Իմ վախերը հալվեցին թուրքիական հյուրընկալության ջերմության մեջ։ Օտար երկրում ես գտա անսպասելի ծանոթություն, ինչպես մի քույրություն, որը հյուսված էր մետաքսի և զաֆրանի մեջ։

Ստամբուլում՝ Թուրքիայի մշակութային հոգում և նախկին քաղաքական մայրաքաղաքում մինչև 1923 թվականը, պատմությունը զգացվում է յուրաքանչյուր քարի և ուրվագծի մեջ։ Չնայած կառավարությունը տեղափոխվեց Անկարա՝ նոր հանրապետությունը նշելու համար, Ստամբուլը մնում է կայսրությունների, հավատքների և պատմությունների կենդանի արխիվ։

Ես գրանցվեցի հմայիչ Nidya Hotel Galataport հյուրանոցում, որը գտնվում էր Բոսֆորի ափին՝ Ասիան և Եվրոպան կապող ջրային ուղու մոտ։ Անձնակազմը ինձ դիմավորեց տաք խնձորային թեյով (որը անմիջապես դարձավ իմ սիրելին) և բարի հայացքներով, որոնք մեղմացրին իմ լարվածությունը։

Այդ առաջին երեկոյան, երբ քայլում էի իմ կացարանի մոտ գտնվող հանգիստ փողոցներով, ինչ-որ բան իմ ներսում սկսեց մեղմանալ՝ զգուշավոր արտաշնչում, որը տարիներ շարունակ պահում էի։

Կարաչիում, տանը, մենակ դուրս գալը հաճախ ուղեկցվում էր անտեսանելի ծանրությամբ՝ մի լուռ վախ, որը կար յուրաքանչյուր ծրագրի, յուրաքանչյուր երթուղու մեջ։ Բայց այստեղ՝ Թուրքիայում, փողոցները կարծես ինձ նրբորեն գրկում էին՝ լուսավորված ջերմ լամպերով և հայացքներով, որոնք չէին խանգարում։

Ես ներգրավվեցի մի փոքրիկ հնաոճ խանութ, որտեղ բարի թուրք վաճառողը ինձ նվիրեց Նազար Բոնջուգու (չար աչքի ուլունք) ապարանջան՝ հրաժարվելով վճարից։ «Պակիստան, դոստ», նա ժպտաց։ «Նվեր»։ Եվ այդ փոքրիկ պահի մեջ, որը լի էր բարությամբ և անսպասելի հանգստությամբ, ես զգացի, որ սկսում եմ իսկապես հանգստանալ։