Πριν από ογδόντα χρόνια, νωρίς το πρωί της 6ης Αυγούστου 1945, ένα αμερικανικό βομβαρδιστικό B-29 απογειώθηκε από το Τίνιαν, των Βορείων Μαριανών Νήσων. Στις 8:15 π.μ., ο νέος τύπος βόμβας που μετέφερε εξερράγη σχεδόν 600 μέτρα πάνω από την πόλη.

Μέσα στα πρώτα δευτερόλεπτα, μια πύρινη σφαίρα 300 μέτρων άρχισε να καταστρέφει τα πάντα στο πέρασμά της. Η καυτή αυτή σφαίρα ανέβασε τις θερμοκρασίες στο έδαφος πάνω από τους 3800°C, εξατμίζοντας κάθε ίχνος ζωντανού ιστού.

Το ωστικό κύμα της βόμβας κατέστρεψε κτίρια προς κάθε κατεύθυνση. Τα αέρια που κάηκαν από την πύρινη σφαίρα δημιούργησαν ένα τεράστιο κενό, και σκόνη και συντρίμμια εισέβαλαν για να γεμίσουν τον χώρο. Ένα λεπτό μανιτάρι καπνού υψώθηκε πάνω από την ισοπεδωμένη πόλη της Χιροσίμα.

Το πρώτο πυρηνικό όπλο που χρησιμοποιήθηκε ποτέ σε πόλεμο προκάλεσε τον θάνατο 80.000 ανθρώπων μέσα σε λίγα λεπτά. Εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι πέθαναν από τις συνέπειές του τους επόμενους μήνες. Η δεύτερη επίθεση, στο Ναγκασάκι τρεις ημέρες αργότερα, οδήγησε στον θάνατο άλλων 100.000 ανθρώπων. Τουλάχιστον 38.000 από τους νεκρούς ήταν βρέφη και παιδιά.

Μια προειδοποίηση από επιζώντες

Ωστόσο, κάτω από τα σύννεφα του μανιταριού, δεν σκοτώθηκαν όλοι. Επιζώντες όπως η Σετσούκο Θέρλοου, που ήταν 13 ετών όταν οι ΗΠΑ βομβάρδισαν τη Χιροσίμα, αφιέρωσαν δεκαετίες για να διηγηθούν στον κόσμο τι πραγματικά κάνουν τα πυρηνικά όπλα, προσπαθώντας να διασφαλίσουν ότι δεν θα χρησιμοποιηθούνποτέ ξανά. Κατά την ομιλία της για το Νόμπελ Ειρήνης το 2017, η Σετσούκο περιέγραψε την εμπειρία της:

«Καθώς βγήκα έρποντας, τα ερείπια ήταν μέσα στις φλόγες. Οι περισσότεροι συμμαθητές μου σε εκείνο το κτίριο κάηκαν ζωντανοί. Γύρω μου έβλεπα μια απόλυτη, αδιανόητη καταστροφή.

«Περνούσαν εικόνες σαν φαντάσματα. Άνθρωποι τραυματισμένοι, αιμορραγούντες, καμένοι, μαυρισμένοι και πρησμένοι. Σε ορισμένους έλειπαν τα μέρη του σώματός τους . Σάρκα και δέρμα κρέμονταν από τα κόκαλά τους. Κάποιοι κρατούσαν τα μάτια τους στα χέρια τους. Κάποιοι είχαν τις κοιλιές τους ανοιχτές, με τα έντερά τους να κρέμονται έξω.

«Η απαίσια μυρωδιά καμένου ανθρώπινου κρέατος γέμιζε τον αέρα. Έτσι, με μία βόμβα, η αγαπημένη μου πόλη καταστράφηκε.»

Οι ιστορίες για το τι συμβαίνει όταν χρησιμοποιούνται πυρηνικά όπλα, όσο οδυνηρές κι αν είναι για τους επιζώντες να τις αφηγούνται, αποτελούν απαραίτητη υπενθύμιση ότι αυτά τα όπλα σχεδιάστηκαν για να προκαλούν μαζική καταστροφή. Όπλα σχεδιασμένα να αφανίζουν μια πόλη.

Οι βόμβες που έριξαν οι ΗΠΑ στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι ήταν ένα μικρό κλάσμα του μεγέθους αυτών που υπάρχουν σήμερα στα οπλοστάσια.

Το Nuclear Ban Monitor εκτιμά ότι η συνολική εκρηκτική ισχύς των 9.604 πυρηνικών κεφαλών που είναι διαθέσιμες για χρήση από τις αρχές του 2025 ισοδυναμεί με την ισχύ περισσότερων από 146.500 βομβών της Χιροσίμα.

Κάθε βόμβα με τη δύναμη να αφανίσει μια πόλη σε δευτερόλεπτα, να σκοτώσει δεκάδες χιλιάδες με μια φλογερή λάμψη. Με τη μεγάλη πλειοψηφία του παγκόσμιου πληθυσμού να ζει σε περισσότερες από 11 χιλιάδες πόλεις παγκοσμίως, υπάρχουν περισσότερα από αρκετά πυρηνικά όπλα έτοιμα για χρήση ώστε να καταστρέψουν τη ζωή όπως τη γνωρίζουμε.

Οι επιθέσεις των ΗΠΑ στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, μετά την πρώτη πυρηνική δοκιμή στο Νέο Μεξικό λίγες εβδομάδες πριν, έδειξαν ότι τα πυρηνικά όπλα δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν χωρίς να προκαλέσουν καταστροφικές διαγενεακές συνέπειες και ότι αυτά τα όπλα παραβιάζουν τις βασικές αρχές της δημόσιας συνείδησης και των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Ογδόντα χρόνια ζωής υπό την υπαρξιακή απειλή των πυρηνικών όπλων είναι αρκετά, και η ανάγκη για την εξάλειψή τους είναι επείγουσα.

Η απειλή ότι τα πυρηνικά όπλα θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ξανά, είτε κατά λάθος είτε σκόπιμα, είναι τόσο υψηλή όσο ποτέ άλλοτε – και ίσως ακόμη υψηλότερη – λόγω των πυρηνικών εντάσεων στην Ουκρανία, στη Μέση Ανατολή, μεταξύ Ινδίας και Πακιστάν, και στην Κορεατική χερσόνησο.

Οι επιζώντες της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι, οι , έχουν αγωνιστεί για δεκαετίες για την κατάργηση των πυρηνικών όπλων, και τον περασμένο Δεκέμβριο η Ομοσπονδία Οργανώσεων Επιζώντων από Α- και Η-βόμβες της Ιαπωνίας, Nihon Hidankyo, τιμήθηκε με το Νόμπελ Ειρήνης σε αναγνώριση αυτού του έργου.

Οι hibakusha, οι επιζώντες των βομβιστικών επιθέσεων στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, αγωνίζονται εδώ και δεκαετίες για την απαγόρευση των πυρηνικών όπλων. Σε αναγνώριση αυτών των προσπαθειών, η Nihon Hidankyo (Συνομοσπονδία Οργανώσεων Θυμάτων Ατομικών Βομβών και Βομβόν Υδρογόνου της Ιαπωνίας) τιμήθηκε με το Νόμπελ Ειρήνης τον περασμένο Δεκέμβριο.

Η στιγμή είναι τώρα

Η 80ή επέτειος των γεγονότων που άλλαξαν για πάντα τις ζωές των hibakusha είναι η κατάλληλη στιγμή για τους ηγέτες των χωρών με πυρηνικά όπλα, που τους συνεχάρησαν για το Νόμπελ, να υλοποιήσουν τα λόγια τους και να κάνουν αυτό που οι hibakusha τους έχουν καλέσει να κάνουν - να ενταχθούν στη Συνθήκη του ΟΗΕ για την Απαγόρευση των Πυρηνικών Όπλων (TPNW) και να αφοπλιστούν.

Η TPNW κερδίζει σταθερά έδαφος - οι μισές χώρες του κόσμου την έχουν ήδη υπογράψει ή επικυρώσει, και σύντομα θα ακολουθήσουν περισσότερες.

Αυτές οι χώρες απορρίπτουν τη φαινομενικά ασφαλή αλλά θανατηφόρα δοξασία της πυρηνικής αποτροπής, εφαρμόζοντας ένα ρεαλιστικό σχέδιο για την εξάλειψη των πυρηνικών όπλων, ένα σχέδιο που περιλαμβάνει κυβερνήσεις, εκλεγμένους εκπροσώπους, διεθνείς οργανισμούς, την κοινωνία των πολιτών, τον χρηματοοικονομικό τομέα, καθώς και ανθρώπους και κοινότητες που έχουν πληγεί από τα πυρηνικά όπλα, συμπεριλαμβανομένων των αυτόχθονων κοινοτήτων και των γυναικών και παιδιών που επηρεάζονται δυσανάλογα από αυτά τα όπλα.

Αυτή η συνθήκη αποτελεί μια σαφή λύση για τον τερματισμό της πυρηνικής απειλής, καθώς παρέχει μια πορεία υπό το διεθνές δίκαιο για δίκαιο και επαληθεύσιμο αφοπλισμό.

Λαμβάνοντας υπόψη τις γεωπολιτικές εντάσεις που περιλαμβάνουν κράτη με πυρηνικά όπλα, αυτή δεν είναι η στιγμή να μειώσουμε τις φιλοδοξίες μας. Προτάσεις όπως μια δήλωση μη χρήσης ή ανανέωση συνθηκών ελέγχου όπλων δεν θα εξαλείψουν την πυρηνική απειλή που θέτει η συνεχιζόμενη ύπαρξη αυτών των όπλων.

Ο σοβαρός κίνδυνος ότι τα πυρηνικά όπλα θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ξανά σε σύγκρουση για πρώτη φορά εδώ και 80 χρόνια σημαίνει ότι πρέπει να διατηρήσουμε την εστίαση στην πλήρη εξάλειψη των πυρηνικών όπλων και να συνεχίσουμε την πίεση στα κράτη με πυρηνικά όπλα να ενταχθούν στην TPNW. Η ανθρωπότητα δεν μπορεί να αντέξει να πέσει άλλη πυρηνική βόμβα ή να υψωθεί άλλο ένα σύννεφο μανιταριού.