Po ataku z 7 października, zachodni przywódcy, w tym prezydent USA Joe Biden, premier Wielkiej Brytanii Rishi Sunak oraz prezydent Francji Emmanuel Macron, szybko potępili Hamas, porównując niekiedy do grupy terrorystycznej Daesh.

Jednak w latach 40. XX wieku, na długo przed tym, jak palestyńskie grupy oporu, takie jak Hamas, sięgnęły po broń przeciwko izraelskiej okupacji, liczne żydowskie milicje dokonywały zamachów bombowych i zabójstw brytyjskich urzędników oraz Palestyńczyków z innych państw arabskich. Grupy żydowskie, takie jak Haganah, Irgun i Stern Gang (Lehi), aktywnie stosowały terroryzm przeciwko brytyjskiemu mandatowi nad Palestyną, aby wywołać strach wśród arabskich obywateli.

„Twierdzę, że żydowski terroryzm w latach 40. miał znaczenie zarówno taktyczne, jak i strategiczne. Na poziomie taktycznym żydowscy terroryści byli w stanie udaremnić działania brytyjskich sił bezpieczeństwa i osłabić ich zdolność do kontrolowania Palestyny” - napisał David A. Charters, profesor historii wojskowości i starszy członek Gregg Centre for Study of War and Society na Uniwersytecie w Nowym Brunszwiku w Kanadzie.

„To odegrało znaczącą rolę na poziomie strategicznym, przekonując Brytyjczyków do wycofania się z Palestyny, co z kolei stworzyło warunki sprzyjające powstaniu Izraela i konsekwentnemu powstaniu arabskiej diaspory palestyńskiej,” dodał w swoim artykule Jewish Terrorism and the Modern Middle East.

John Lois Peeke, amerykański ekspert wojskowy, również pisze, że terroryzm o podłożu syjonistycznym był kluczowy dla idei Izraela. „Żydowski terroryzm wobec Brytyjczyków i Arabów znacząco przyczynił się do usunięcia Brytyjczyków z Palestyny, porzucenia mandatu Ligi Narodów i utworzenia żydowskiego państwa Izrael,” napisał w swojej książce Jewish-Zionist Terrorism and the Establishment of Israel.

Syjonistyczne grupy terrorystyczne atakowały bezkarnie nie tylko cele wojskowe, ale także cywilne w latach 40. XX wieku.

W październiku 1945 roku żydowskie grupy podziemne jednocześnie zaatakowały kolonialne linie kolejowe, rafinerie ropy naftowej i łodzie policyjne w Palestynie. Zapoczątkowało to dwuletni okres żydowskiej rebelii przeciwko Brytyjczykom i Palestyńczykom.

W lipcu 1946 roku Irgun wysadził w powietrze hotel King David w Jerozolimie, gdzie znajdowała się siedziba brytyjskiej administracji, zabijając 92 osoby.

„[Robert] Asprey, [Menachem] Begin i [Samuel] Katz wskazują, że hotel King David został wysadzony z dwóch powodów: jako odwet za brytyjski atak na Agencję Żydowską oraz w celu zniszczenia tajnych dokumentów, które mogłyby powiązać Agencję Żydowską i [Davida] Ben Guriona z terroryzmem Haganah,” napisał Peeke.

Haganah była zbrojnym ramieniem Agencji Żydowskiej dla Palestyny, która była operacyjną gałęzią Światowej Organizacji Syjonistycznej założonej przez Theodora Herzla, ojca założyciela syjonizmu, podczas Pierwszego Kongresu Syjonistycznego w 1897 roku w Bazylei w Szwajcarii.

Agencja Żydowska dla Palestyny, która po 1948 roku zmieniła nazwę na Agencję Żydowską dla Izraela, miała na celu zachęcanie, zapewnianie i realizowanie migracji Żydów do Izraela z innych krajów.

Ben Gurion był liderem Agencji Żydowskiej od 1935 roku aż do powstania państwa Izrael w 1948 roku, odgrywając kluczową rolę w działalności Haganah. Później Gurion został pierwszym premierem Izraela.

Nazwa Haganah, co oznacza siły obronne, zainspirowała syjonistycznych liderów do nazwania swoich sił zbrojnych Izraelskimi Siłami Obronnymi (IDF) po powstaniu Izraela.

Z podziemnej działalności lat 40. „żydowski terroryzm zmienił się w operacje wojskowe, a organizacja terrorystyczna stała się Izraelskimi Siłami Obronnymi,” napisał Peeke.

Syjonistyczne „czystki etniczne”

9 kwietnia 1948 roku bojownicy Irgun i Lehi wspólnie dokonali masakry w Deir Jassin, zabijając co najmniej 107 palestyńskich wieśniaków, w tym kobiety i dzieci. Deir Jassin była palestyńską wioską liczącą około 600 mieszkańców niedaleko Jerozolimy.

Brutalność terroryzmu Irgun wobec zwykłych Palestyńczyków w Deir Jassin miała na celu zaszokowanie i zastraszenie arabskiej społeczności Palestyńczyków. Miało to zmusić Palestyńczyków do opuszczenia swoich rodzimych ziem, powiedział Salah Khalaf, jeden z współzałożycieli ruchu Fatah, w wywiadzie z francuskim dziennikarzem Ericiem Rouleau w 1979 roku.

Fatah, palestyńska organizacja oporu, jest wiodącą grupą w międzynarodowo uznanej Organizacji Wyzwolenia Palestyny (PLO), która zarządza okupowanym Zachodnim Brzegiem.

Podczas gdy Fatah jest obecnie legalną grupą według społeczności międzynarodowej, w latach 60. XX wieku USA i Izrael opisywały ją jako organizację terrorystyczną, podobnie jak obecnie potępiają Hamas. Hamas wygrał ostatnie palestyńskie wybory w 2006 roku.

Khalaf, znany również jako Abu Iyad, szczegółowo opisał, jak masakra Irgun w Deir Jassin zmusiła jego rodzinę do opuszczenia domów w Jaffie i przeniesienia się do Gazy, w swojej książce Palestinien sans patrie [Palestyńczyk bez ojczyzny], opartej na wywiadach z Rouleau.

Wbrew oficjalnym relacjom Khalaf twierdził, że w kwietniowym ataku z 1948 roku zginęło ponad 250 Palestyńczyków, a żydowscy sprawcy „przebijali wiele ciał pałkami, rozpruwając około trzydzieści ciężarnych kobiet”.

Masakra w Deir Jassin była kluczowym wydarzeniem w kampanii syjonistycznych czystek etnicznych przeciwko Palestyńczykom, którzy od tamtej pory cierpią, według Khalafa.

Inne syjonistyczne masakry w palestyńskich miastach, takich jak Saliha i Lydda, nastąpiły po Deir Jassin, wywołując masowy exodus Palestyńczyków, znany jako Nakba.

Na początku 1948 roku Haganah kontynuowała „swoje działania w ścisłej współpracy z organizacjami separatystycznymi, takimi jak Irgun Begina, rozpoczynając regularną ofensywę mającą na celu oczyszczenie arabskich osiedli” w granicach wyobrażonego żydowskiego państwa syjonistów, zauważył Khalaf.

„Obawiając się masakr takich jak ta w Deir Jassin, setki tysięcy Palestyńczyków, pozostawionych na pastwę losu, zdecydowało się opuścić swój kraj w poszukiwaniu bezpieczeństwa,” powiedział.

Kiedy Palestyńczycy opuszczali swoje domy, mieli nadzieję, że będą mogli szybko wrócić, licząc na to, że państwa arabskie odzyskają ich terytoria. Jednak to się nie stało.

Żydowscy migranci z Europy i innych miejsc byli osiedlani w Palestynie przez Agencję Żydowską przy wsparciu syjonistycznych grup zbrojnych.

To zastępowanie palestyńskiej ludności trwa do dziś, gdy Izrael nadal buduje nielegalne osiedla na okupowanych terytoriach wokół Zachodniego Brzegu.

Irgun, którym przez lata kierował Begin, został uznany za grupę terrorystyczną przez ONZ, USA i Wielką Brytanię.

Pomimo tak silnego potępienia, Begin założył Herut, prawicową izraelską partię polityczną. Begin został szóstym premierem Izraela w 1977 roku. Później połączył się z Likudem, partią obecnego premiera Benjamina Netanjahu.

Porzucenie nie wchodzi w grę

Khalaf, który został zastępcą szefa i szefem wywiadu PLO oraz drugim najpotężniejszym liderem Fatahu po Yasserze Arafacie, przywódcy palestyńskiego ruchu oporu, powiedział, że Palestyńczycy nigdy nie powinni byli opuszczać swoich ziem.

„Kiedy patrzę wstecz, myślę, że moi rodacy popełnili błąd, ufając krajom arabskim i zostawiając pole puste dla żydowskich kolonialistów. Powinni opierać się za wszelką cenę. Syjoniści nie mogli zniszczyć ich do ostatniego człowieka. Co więcej, dla wielu z nas wygnanie było gorsze niż śmierć.”

Gdy ludność Gazy jest wewnętrznie przesiedlana w tym, co postrzegane jest jako druga Nakba, ostrzeżenie Khalafa może ciążyć nad przywództwem Hamasu.

Przecieki izraelskich dokumentów oficjalnych wskazują, że podobnie jak w przypadku Nakby, Tel Awiw planuje wdrożenie kolejnego planu wypędzenia Palestyńczyków z Gazy.

Izraelskie wojsko bombarduje palestyńską enklawę nalotami, rakietami i atakami artyleryjskimi od ponad miesiąca, zabijając ponad dziesięć tysięcy osób, w tym kobiety i dzieci, podobnie jak miało to miejsce w Deir Jassin i innych miejscach w latach 40. XX wieku.