Додека светот гледа како Израел ги уништува Газа и окупираниот Западен Брег, преку воздушни напади, масовно изгладување и целно убивање на цивили, уште една инвазија се одвива во тишина. Таа напредува со законски декрети и имотни регистри, тивко лишувајќи ги Палестинците од нивната земја.

Државата Израел е изградена врз гигантска, тековна кражба: кражбата на цела земја, Палестина, од нејзиниот народ, Палестинците.

Тие се постојано лишени од имотот уште од почетокот на ционистичкиот колонијален проект за населување и замена пред повеќе од еден век.

Израел е основан во 1948 година преку воено освојување на две третини од Палестина, која беше етнички исчистена од своите жители.

Тоа беше многу профитабилна операција.

Иако Евреите поседувале само седум до осум проценти од земјиштето на Палестина пред 1948 година, Израел запленил и ставил под своја контрола повеќе од 90 проценти од земјиштето и имотот од протераните палестински жители.

Тоа вклучувало околу 900.000 бегалци на кои никогаш не им било дозволено да се вратат, 75.000 внатрешно раселени лица и многу други кои останале, но го изгубиле својот имот.

До 531 палестински локалитети биле уништени или депопулирани, оставајќи празни 20.350 км2 земја.

Таквата огромна кражба требало да се управува за да се организира грабежот.

Исто така, требало да се скрие, бидејќи претставувало флагрантно кршење на човековите права и меѓународното право, поткопувајќи го имиџот на новата држава.

Затоа Израел брзо изгради правен арсенал за да ѝ даде на кражбата институционална рамка за легитимирање.

Оваа рамка била дизајнирана да ја маскира неправдата и да ја рационализира распределбата на палестинските ресурси во согласност со планираната политика на колонизација.

Централно место во оваа правна и административна структура, Законот за имот на отсутни од 1950 година ги стави сите имоти на палестинските бегалци под администрација на Државата Израел.

Беше создаден Старател на имотот на отсутните, кој работеше заедно со институционални тела како што е Управата за развој, за регулирање на распределбата и користењето на палестинското земјиште и имот, без разлика дали е експлоатирано, населено или чувано како резерва за понатамошно проширување.

Овој закон го дефинираше „отсутниот“ како секој што го напуштил својот имот за време на војната во 1948 година и се засолнил надвор од територијата под израелска контрола.

Ова ги вклучуваше повеќето што избегаа во соседните држави и во други делови на Палестина, од кои многумина беа населени на малата територија подоцна позната како Газа, каде што бегалците и нивните потомци сочинуваат повеќе од 70 проценти од денешното население.

Донесен истата година, Законот за враќање, кој му гарантира на секој Евреин право да имигрира и да стане граѓанин на Израел, го одразува Законот за имотот на отсутни.

Едниот овозможува масовна еврејска имиграција и населување; другиот го легализира одземањето на имотот на Палестинците и им забранува да се вратат дома.

Ова е масовна замена.

Присутни отсутни и проширување на законот

Дел од кражбата на земјиште и имот од Палестинците кои останаа под израелска власт беше овозможена со анекс на Законот за имот на отсутни.

Ги класифицираше внатрешно раселените лица како „присутно отсутни“.

Многумина беа трансформирани во станари на социјални станови во областите каде што беа концентрирани, честопати во домови и земјишта што им припаѓаа на други Палестинци прогласени за „отсутни“, а понекогаш и во нивните поранешни куќи.

Им беше доделен статус на „заштитени станари“, што наводно им гарантираше заштита од иселување.

Но овој статус можеше да се пренесе само на втората генерација.

Денес, третата и четвртата генерација не можат да имаат корист од оваа заштита и може да бидат принудени да се преселат на друго место.

Нивната станбена ранливост е најголема во градските центри што Израел се стреми да ги развие за туризам и гентрификацијан(раселување на сиромшните), како што се Хаифа, Јафа или Ака, каде што палестинското социјален закуп е значаен.

Во истата колонијална логика, Законот за имот на отсутни лица беше применет на палестинските земји окупирани по преземањето на контролата врз остатокот од земјата во 1967 година.

Дефиницијата „отсутен“ беше адаптирана за да го вклучи новораселеното и бегалско население, околу 250.000 луѓе.

По нелегалната анексија на окупираниот Источен Ерусалим, многу Палестинци кои живеат во други делови од окупираниот Западен Брег и во Газа ги изгубија, или можат да ги изгубат, своите имоти.

Тие се префрлаат на државата како имот на отсутни и присутно-отсутни, заедно со губењето на правата за престој.

Законот за имот на отсутни лица не е единствениот правен инструмент што се користи за запленување на палестинска земја.

Тој е дел од многу поширок апарат што вклучува закони што овозможуваат присилни иселувања, уривања, казни и притворања.

Главната цел е да се намали, концентрира, ограничи и фрагментира палестинското присуство на колонизираната територија.

Ова се прави со негирање на пристап до земјиште, изградба и поправки, туркање на Палестинците во „нелегалност“ и принудување во постојано намалувани, пренаселени, налик на резервати области на територии окупирани од 1948 и 1967 година.

Тоа е составен дел од тековната катастрофа, на арапски ал-Накба ал-Мустамира, што Палестинците ја издржуваат од почетокот на ционистичката колонизација.

Разоткривање на правниот фронт на колонијализмот

Израелското прибегнување кон правен формализам за да се оправда кражбата на земјиште од неговиот народ не е единствено.

Ова е широко користено од колонијални сили како Шпанија, Португалија, Велика Британија и Франција низ целиот свет, како и од нивните независни колонии на доселеници како Канада, Австралија, Јужна Африка и Соединетите Американски Држави - каде што правните механизми како што се американските Закони за фарми го олесниле масовното запленување на земјиштето на Индијанците и нивното раселување.

Додека биле во Алжир, француските колонијални власти донеле низа закони за да го легитимираат и олеснат широкото одземање на земјиштето на автохтоното население и нивното пренесување на доселениците.

Но ваквите законски мерки секогаш ја издаваат неправдата што ја прикриваат.

Доколку немаше неправда, немаше да има потреба од закони што ќе ја оправдаат.

Испитувањето на овие одредби само ја нагласува примарната нелегитимност на колонијалната кражба, бидејќи ја откриваат нејзината реалност и обем.

Законите за земјиште и планирање на Израел го откриваат целокупниот карактер на неговиот колонијален поредок.

Овој поредок не само што врши навидум видливо насилство, како во целосното уништување на Газа и масовното убивање на нејзините жители, туку и потивко насилство што го проткајува секојдневниот живот на Палестинците.

Во најдобар случај, на Палестинците им е дозволено да заземаат подредена, маргинална и дехуманизирана позиција во рамките на овој поредок.

Нивниот просторен, демографски, културен, социо-економски и политички развој треба трајно да се потисне.

Со децении, или за само неколку месеци преку масовно бомбардирање, Израел работи на бришење на палестинскиот народ, кого го смета за егзистенцијална закана.

Сепак, и покрај тежината на колонијалното насилство, Палестинците го задржаа своето присуство во земјата, регионот и низ целиот свет.

Палестина и нејзиниот народ не исчезнаа; „отсутните“ се сè уште присутни.

Нивната непоколебливост ја покажува силата на нивниот отпор, кој еден век колонизација не го изгаснал.

Нивните животи и идентитети остануваат врзани за нивната земја и места, пред сè за Ерусалим, Ал-Кудс.

Постои израелска демографска вознемиреност поради зголемувањето на палестинското население во цела Палестина, и покрај ограничувањата за движење и населување.

Во меѓувреме, глобалниот имиџ на Израел е катастрофален. Многу еврејски Израелци размислуваат да заминат.

Дозволена од соучеството на толку многу држави, тековната геноцидна војна врз Палестинците во Газа, особено извршена преку изгладување, ја изразува немоќта на колонијалното владеење сведено на такво ниво на понижување.

Никогаш нема да има мир без правда. Правото на враќање на Палестинците, санкционирано со меѓународното право, е од суштинско значење за враќање на правдата и ставање крај на колонијалниот режим наметнат врз Палестина.

Тоа значи враќање на слободата, самоопределувањето и нивната можност да живеат насекаде во нивната земја, Палестина, заедно со враќање или компензација за она што е украдено.

Откривањето на правната маска на политиката на колонијална замена на Израел е еден чекор кон решавање на палестинските права и кон обезбедување дека ваквите ужаси никогаш повеќе нема да се случат, ниту во овој регион ниту на кое било друго место.

Батист Селиер

Батист Селиер е докторанд и истражувач по општествени науки, специјализиран за урбани, колонијални и палестински студии во парискиот  Центар за студии по општествени науки на религијата (CéSor)

Извор: ТРТ Ворлд

Напомена: Ставовите изразени во овој напис му припаѓаат на авторот и не ја одразуваат нужно уредувачката политика на ТРТ Балкан