Несомнено сте забележале. Постојат рационални мажи и жени вклучени во мејнстрим медиумите на западниот свет кои сè уште дозволуваат еродирани фигури на говорот да го населат нивниот вообичаен жаргон кога пишуваат за пореметените ужаси во Газа, како она што се случува таму да е „војна“, типично отворен и често продолжен воен конфликт од градинарска сорта меѓу вооружените сили на две нации или групи.

Она што всушност го гледаме во таа измачена лента земја од 228 квадратни kilometri - некогаш опишана како затворски логор на отворено, а сега како логор на смртта на отворено - очигледно не е војна, туку најмачната хуманитарна катастрофа на 21 век, онаа што го предизвикува заедничкото чувство за морал својствено на нашиот глобален дијалог на културите.

Не треба да ги опишуваме овие ужаси нанесени на 2,3 милиони души кои „живеат“- да, овој збор треба да се стави во наводници- во Газа, народ кој сега е прогонет над секоја човечка издржливост.

Веќе ги знаеме овие ужаси. Читавме за нив. Ги гледавме на нашите екрани. И нè шокираа до сржта на нашата човечност.

Два света

Енклавата што ја нарекуваме Газа денес е пустелија чие уништување е картагинско по размер, каде што изгладнетите Палестинци не се ниту мртви ниту живи. Тие и нивните скелетни деца се ужасно опишани како „трупови што одат“.

Ги гледате во опасни центри за дистрибуција на храна каде што израелските војници, „лесни на чкрапалото“ убиваат десетици од нив секојдневно, и каде што нивната човечност е толку сведена на фрагмент што се подготвени да умрат за вреќа ориз, литар млеко, канта вода.

Сепак, на неколку километри оддалеченост, преку границата, супермаркетите се преполни со храна и луѓето си го продолжуваат својот секојдневен живот. Шетаат по своите улици. Пијат кафе. Гледање на нивните филмови. Читање на нивните Тори. Посета на нивните стоматолози. Гушкање на нивните деца. Слушање музика. И водење љубов.

Секако, станува збор за два реда на реалност чија просторна и временска коегзистенција умот не сака да ја помири, а имагинацијата се двоуми да ја замисли.

Прашања нè обземаат.

Какво оправдување имаат оние кои им го негираат пристапот до храна на децата за тоа што ги спречуваат да ги задоволат своите основни потреби? Што ја поттикнува потребата кај еден народ пресметливо да нанесе такво повторено, неописливо дивјаштво врз друг?

И што ги тера навидум нормалните Израелци да дадат толку масовно одобрување на расистичкото рикање на нивните политички и воени водачи, наместо да се свртат од него во мачно неверие, со што го намалуваат она што е човечко во нив и го враќаат она што е ѕверско?(Тажен факт е дека прогресивните Израелци отсекогаш не успеале да ја всадат, а камоли да ја наметнат на општеството, хуманата строгост својствена за нивните верувања.)

Писателите, како и другите лаици, би било добро да се воздржат од учество во дебата како оваа што терапевтската заедница ја смета за своја. Но  причини мора да постојат, иако темни и вознемирувачки.

Свет со замаглени очи

Едно е јасно. Газа гори. Нејзин аналог е пеколот. Па, зошто глобалната совест не ги принуди силите да интервенираат и да стават крај на геноцидот во Газа, крај на неизмерните агонии на нејзиниот народ? И ако не сега, кога?

Многу едноставно е ова: САД, самопрогласениот „лидер на слободниот свет“ и наводниот „креатор и протресувач“ на меѓународните односи, инсистира на одржување на својата долгогодишна, озлогласена поддршка за Израел, без разлика дали е исправна или погрешна.

До тој степен што постојано го користеше своето право на вето за да ги саботира сите напори на другите членови на Советот за безбедност на ОН да го прекинат хаосот во опколената енклава.

А владите на други места во западниот свет одлучија да станат само набљудувачи на тој хаос, односно таму каде што не се негови тајни поддржувачи.

Сепак, тоа не е крајот на тоа. Таа глобална совест веќе стана нешто со кое треба да се смета, постепено претворајќи се во - да го парафразирам познатото набљудување на јапонскиот адмирал Исороку Јамамато за нападот на Јапонија врз Перл Харбор - заспан џин, сега разбуден и исполнет со моќна решителност.

Вистина е дека тишината со која западниот свет ги пречека ужасите во Газа можеби предизвика сериозни сомнежи за сериозноста што им се припишува на основните вредности на западниот либерализам, прикажувајќи ги како измама.

Но мнозинството во истиот тој свет сега храбро застана против своите влади, гледајќи го тоа не само како морален императив, туку и како средство вистината да се каже пред власта.

И со усвојувањето на тој став, тие всушност си кажуваат себеси, едни на други и на светот во целина дека човечките суштества се соучесници во она што ги остава рамнодушни, бидејќи со тоа што не проговоруваат, индиректно го даваат своето одобрување на преовладувачкиот поредок.

Никој нека не се сомнева дека гласовите на луѓето се слушнаа.

Нивните гласови одекнаа, гласно, јасно и влијателно, дури и во САД, каде што традиционално поддршката на Израел некогаш беше роботизирана. Всушност, знаците за таа промена се веќе очигледни во јавните анкети, вклучувајќи ја и најновата анкета на Пју.

Да, повеќе од 18.500 деца досега се убиени од Израел во Газа, мало парче земја сега сведено на место каде што мртвите посегнуваат за да ги влечат живите во бездната на нивните масовни гробови, како последен чин на милост на место каде што животот ја изгубил секоја смисла.

Што се однесува до нас Палестинците кои, по игра на судбината, сме „тука“, нахранети повеќе од нашите потреби, безбедни во нашите кревети и на нашите улици и заштитени од неред во нашиот секојдневен живот, она што се случува „таму“, во таа парцела пекол, останува неделиво од нашиот идентитет и ќе остане истетовирано, со неизбришливо мастило. Тоа е врежано во нашата колективна меморија и ќе остане со нас со генерации.

И нашите книги по историја ќе кажат дека ниедно дете убиено во Газа никогаш не било заборавено, ниедна бруталност извршена таму никогаш не била простена.

Фаваз Турки

Роден во Хаифа во 1940 година, Фаваз Турки избегал со своето семејство во Либан по Накба во 1948 година. Тој сега е палестинско-американски новинар, предавач и автор со седиште во Вашингтон. 

Неговите публикации ја вклучуваат автобиографијата „Одредентите: Патешествието на палестинскиот егзил“ (1972), „Душата во егзил“ (Њујорк, 1988) и „Враќањето на егзилот: Создавањето на еден палестински Американец“ (Њујорк, 1995).

Извор: ТРТ Ворлд

Напомена: Ставовите изразени во овој напис му припаѓаат на авторот и не ја одразуваат нужно уредувачката политика на ТРТ Балкан