Nëna Beguna Salihoviq ka 30 vjet që kërkon eshtrat e djalit të saj Xhemailit, i cili u vra në moshën 20 vjeçare në gjenocidin e Srebrenicës.

"Ata nuk gjetën kurrë asnjë kockë të djalit tim. Deri tani nuk ka asgjë. Nëse do të isha më afër Tuzllës, do të shkoja çdo javë për të pyetur. Sa nëna dhe baballarë kanë vdekur pa qenë në gjendje t'i varrosin fëmijët e tyre. Kjo është ajo nga e cila kam frikë", thotë nëna Beguna për Anadolu mes lotësh, teksa ulet në oborrin e shtëpisë ku u kthye në vitin 1999, në fshatin Biljaç, në komunën e Bratunacit, në Bosnjën lindore.

Ajo u kthye, siç thotë vetë, sepse pret fëmijën e saj.

"Sikur ta gjenin, le të vdisja menjëherë nesër. Çfarë jete është kjo? Tre vëllezërit e mi u vranë, kushërinj, djem kunatash, dy, tre kunata. Por, fëmija im është më i vështiri për mua. Edhe për burrin kam vuajtur, por fëmija është fëmijë. Gjithçka është e vështirë. Vetëm të gjenden eshtrat, që të shkoj ta lexoj Fatihan, që të di se ai është atje midis vëllezërve dhe shokëve të tij", thotë Beguna.

Burri i saj, Xhemali u vra gjithashtu në gjenocid. Eshtrat e tij u gjetën dhe u varrosën. Me fëmijët e saj - një djalë dhe tre vajza, dhe burrin e saj, ajo u detyrua të linte shtëpinë e saj dhe të shkonte në një fshat tjetër në fillim të agresionit kundër Bosnjë e Hercegovinës.

Burri i saj u kap dhe u vra në tetor 1992 ndërsa po kërkonte ushqim: "Ata e qëlluan në këmbë. E plagosën. E kapën atë dhe disa të afërm të tij. I çuan diku dhe ne as nuk e dimë se ku u vranë".

Pas luftës, kur u kthye në Biljaç, e thirrën për identifikim.

"E gjetën kur po kalonin në Ljubovijë (komunë në Serbi, në kufi me BeH) mbi urën e vjetër. Aty kishte një varr. Atje e futën Xhemalin. Atë dhe kushëririn e tij. Trupi ishte i plotë. Ai ishte me një kostum pune nga miniera", kujton ajo.

Vajza e lindur pas rënies së Srebrenicës

Në kohën e rënies së Srebrenicës në korrik të vitit 1995, me nënën Beguna ishte edhe djali i saj Xhemaili dhe gruaja e tij shtatzënë me vajzën. Ajo më parë i kishte dërguar dy vajzat e saj në Tuzëll me një kamion me ndihma humanitare.

"Ishin të vegjël. Një polic i hipi në një kamion dhe shkuan në Tuzëll. Vëllai im punonte atje. E dija që ai do të kujdesej për ta", thotë ajo.

Xhemaili nuk e takoi kurrë vajzën e tij, Xhenanën. Ajo lindi 20 ditë pas rënies së Srebrenicës.

"Ajo (vajza e djalit) lindi që unë të kem një kujtim për fëmijën tim", thotë nëna nga Srebrenica mes lotësh.

"Ai ishte në vitin e tretë të shkollës së mesme kur filloi lufta, u martua i ri. Ata jetuan për një vit, Srebrenica ra dhe ai kaloi pyllin me dhëndrin e tij, i cili tani është në Danimarkë. Vajza lindi 40 ditë para rënies së Srebrenicës. Dhe nusja lindi më 2 gusht. Xhenana ime do të jetë 30-vjeç tani. Ajo lindi që unë të kem një kujtim për fëmijën tim", thotë Beguna.

Dhëndri i tha asaj se hera e fundit që e kishte parë Xhemailin ishte në Buljima. Pas sulmit, ata u ndanë.

"Kur u larguan nga Srebrenica, u thashë të mos ndaheshin. Kur ndodhi sulmi i parë, ai i tha dhëndrit të tij se do të shkonte të shihte se ku ishin miqtë. Dhe kur u largua, dhëndri nuk e pa më. Pati shumë të vrarë dhe të plagosur. Askush nuk e dinte çfarë ndodhi", thotë Beguna.

Shtëpia dhe fotografia e vetme e Xhemailit

Dhëndri u plagos, por pas pesë ose gjashtë ditësh ai erdhi në Tuzëll, vetëm, pa Xhemailin.

"Erdhën të na merrnin gjakun, por nuk ishte aty. Pyetën se si ishte veshur, çfarë kishte veshur. Dhe, kështu, është vërtet e vështirë... Por, nuk mund me forcë të vdesësh. Shpresoj ta gjej", thotë nëna Beguna, e cila tani jeton vetëm.

"U ktheva sepse e dua shtëpinë time, linda fëmijët e mi këtu. Po i pres sikur të gjithë do të vijnë nesër. Më pëlqen kur është Bajrami, Viti i Ri, oborri mban erën e hallvës, bakllavasë...", shtoi ajo.

Në shtëpi mban foton e vetme, të djalit të saj Xhemailit.

"Më pëlqen të jem këtu dhe të pres që ata ta gjejnë djalin tim. Kjo është arsyeja pse erdha këtu", thotë nëna nga Srebrenica për Anadolu, Beguna Salihoviq.