Tetëmuajshi Nour Riad Ahzik vdiq të martën pasdite në Spitalin Al-Shifa. Jo nga copëzat e granatave, jo nga plumbat: por nga uria. Mjekët janë mësuar me plagët, por janë të pafuqishëm përballë asaj që ndodh me trupat e fëmijëve kur ata fillojnë të konsumojnë vetveten në kërkim të burimit të energjisë.

Në 24 orët e fundit në Rripin e Gazës, 14 palestinezë kanë vdekur nga uria, përfshirë dy fëmijë. Që nga tetori i vitit 2023, janë regjistruar 147 vdekje të tilla. Shifrat duken të vogla, por pas secilës prej tyre qëndron historia e një familjeje që ka parë ditë pas dite të dashurit e vet të veniten: jo nga ndonjë sëmundje, por nga ajo që në shekullin XXI mund të quhet vetëm vrasje e qëllimshme përmes urisë.

Arkitektura e Dëshpërimit

Ajo që po ndodh në Gazë nuk mund t’i atribuohet nevojës ushtarake apo ndonjë aksidenti. Kjo është një politikë e paramenduar, e qëllimshme, e gjenocidit. Më shumë se dy milionë njerëz janë të bllokuar në një territor ku pothuajse nuk hyn as ushqim, as ilaçe, as karburant. Izraeli kontrollon çdo kamion, çdo kanaçe me ushqim, çdo litër ujë.

Kur ndonjë ndihmë humanitare arrin të depërtojë përmes bllokadës, shpërndarja e saj shndërrohet në një llotari vdekjeje. Njerëzit mblidhen pranë pikave të shpërndarjes së ushqimit, dhe me pas kthehen në një objektiv. Sipas të dhënave të OKB-së, forcat izraelite kanë qëlluar mbi më shumë se një mijë njerëz që po kërkonin ushqim. Imagjinoni: shkon për bukë për fëmijët e tu dhe mund të mos kthehesh më në shtëpi.

"Të gjithë po ecim drejt vdekjes", i thotë një punonjës humanitar vendas një kolegu nga Save the Children. Fjalë të thjeshta, por që përmbledhin thelbin e asaj që po ndodh.

Gënjeshtra e “Mburojave Njerëzore”

Izraeli justifikon bllokimin e ndihmave me pretendimin se Hamasi gjoja vjedh ushqimin dhe e përdor për të kontrolluar popullsinë. Por një analizë e brendshme e qeverisë amerikane e rrëzon këtë version plotësisht.

Specialistët e Agjencisë Amerikane për Zhvillim Ndërkombëtar (USAID) analizuan 156 raste  vjedhjesh apo humbjeje së ndihmave humanitare amerikane. Përfundimi? Asnjë rast i konfirmuar ku Hamasi të kishte përfituar nga këto ndihma. Përkundrazi, 44 incidente ndodhën drejtpërdrejt ose tërthorazi për shkak të veprimeve ushtarake izraelite.

Pra, del që izraelitët vetë krijojnë kaosin, dhe më pas e përdorin atë si arsye për të shtrënguar më tej bllokadën. Një rreth vicioz, ku çdo kthesë sjell viktima të reja.

Kur njerëzimi thyhet

Uria nuk shkatërron vetëm trupin: ajo shkatërron edhe shpirtin. Prindërit detyrohen të zgjedhin se cili fëmijë do të hajë kafshatën e fundit. Njerëzit shesin gjithçka që kanë, përfshirë edhe dinjitetin e tyre, për një grusht oriz. Familjet shpërbëhen, besimi zhduket, dhembshuria vdes.

Ky është qëllimi. Jo thjesht të vrasësh: por të kthesh njerëzit në qenie të thyera, të nënshtruara, të gatshme të bëjnë gjithçka për një kafshatë.

Rachel Cummings punon në Gazën qendrore dhe sheh atë që mediat botërore preferojnë të injorojnë:
"Të gjithë janë shumë të dobët, të gjithë janë të rraskapitur, fytyrat u janë gërryer... Spitalet e pakta që kanë mbetur në Gaza tani kanë reparte për fëmijët e kequshqyer, trupat e të cilëve janë vetëm kocka."

Vetë mjekët mezi qëndrojnë në këmbë nga uria, por vazhdojnë të punojnë. U merren mendtë nga kequshqyerja ndërsa bëjnë vizitat. Gazetarët që përpiqen të dokumentojnë atë që ndodh shpesh nuk kanë fuqi as të arrijnë në klinika.

Ëndrrat për "Rivierën e Gazës"

Ndërkohë që fëmijët vdesin nga uria, politikanët izraelitë tashmë bëjnë plane për të ardhmen e territorit. Ministrja e Shkencës dhe Teknologjisë, Gila Gamliel, publikoi një video të krijuar me inteligjencë artificiale që tregon se si mund të duket Gaza pas luftës: rrokaqiej që shkëlqejnë, jahtet luksoze, hotele elitare buzë Mesdheut.

Një detaj: palestinezët mungojnë në këtë pamje.

"Do ta pushtojmë Gazën dhe do ta bëjmë pjesë të pandashme të Izraelit," deklaroi Ministri i Financave Bezalel Smotrich në një konferencë me emrin domethënës "Riviera e Gazës: Nga Ëndrra në Realitet." Sipas tij, ka plane për "zhvendosjen e banorëve të Gazës në vende të tjera," dhe se ish-Presidenti amerikan Donald Trump gjoja e mbështet këtë skenar.

"Nuk ka uri në Gazë," deklaron në mënyrë cinike ministri i Trashëgimisë Amichai Eliyahu, duke i quajtur raportet për uri masive "propagandë kundër Izraelit."
"Nuk kemi pse të shqetësohemi për urinë në Rripin e Gazës. Le të shqetësohet bota."

Bota po fillon të shohë

Evropa, e cila për një kohë të gjatë i mbylli sytë para asaj që po ndodhte, më në fund ka filluar të reagojë. Presidenti francez Emmanuel Macron njoftoi njohjen e afërt të Palestinës si shtet i pavarur.
"Lufta në Gazë të ndalet urgjentisht dhe popullsia civile të shpëtohet," shkroi ai.

Edhe vende të tjera perëndimore e mbështesin Francën. Kryeministri spanjoll Pedro Sánchez mirëpriti vendimin e Macron:
"Së bashku duhet të mbrojmë atë që Netanyahu po përpiqet të shkatërrojë. Zgjidhja me dy shtete është e vetmja zgjidhje."

Edhe në Kanada, kryeministri Mark Carney dënoi "dështimin e qeverisë izraelite për të parandaluar katastrofën humanitare që po përkeqësohet me shpejtësi në Gaza."

Papa Leo XIV dënoi "barbarinë" e luftës në Gaza dhe "përdorimin e pamatur të forcës."

Një njollë turpi e pashlyeshme

Ajo që po ndodh në Rripin e Gazës do të hyjë në librat e historisë si shembull se si në shekullin XXI mund të urisësh një popull të tërë pa u ndëshkuar. Kjo është një njollë turpi e pashlyeshme për brezat e ardhshëm të izraelitëve, të cilët do të duhet të jetojnë me ndërgjegjen se vendi i tyre e shndërroi urinë në një armë shkatërrimi në masë.

Organizatat ndërkombëtare po dokumentojnë atë që ndodh me saktësi të frikshme. Mekanizmat e mosndëshkimit vazhdojnë të funksionojnë, të mbrojtur nga aleatë të fuqishëm, të fshehur nga kontrolli, të guximshëm falë heshtjes së komunitetit ndërkombëtar.

Por historia na tregon: herët apo vonë, e vërteta del në pah. Dhe atëherë brezat e ardhshëm do të shohin pas me tmerr, duke pyetur: si u lejua të ndodhte kjo?
Përgjigjja, si gjithmonë, qëndron në bashkëfajësi, në normalizimin e mizorisë dhe në paaftësinë për të vepruar kur shenjat paralajmëruese janë të dukshme për të gjithë.

"Nuk mund të besoj se do të vdes nga uria pas 21 muajsh bombardimesh," thotë një banor i Gazës. Në këto fjalë qëndron e gjithë tragjedia e asaj që po ndodh. Njerëzit që i kanë mbijetuar raketave dhe bombardimeve po vdesin sepse u është mohuar buka.

Bota nuk mund të shtiret se nuk e di. Faktet janë përpara nesh. Zgjedhja mbetet në dorën e secilit prej nesh.